Արխիվից․ «Էն կյանքը մի քիչ էլ պատիժ էր»․ Վանո Սիրադեղյան․ Առավոտ
Աջակցիր «Ա1+»-ինՎանո Սիրադեղյանի հետ հարցազրույցն արվել է 1994 թվականին, երբ Հայոց խորհրդարանում դարձյալ ՆԳ նախարար Վանո Սիրադեղյանի հարցն էր, իսկ հարթակում դարձյալ նույն Աշոտ Մանուչարյանն էր։ Նրա ծննդյան նախօրեին ընթերցողին ներկայացնելով մի հատված, վստահ եմ, որ ինձ նախատելու են հատկապես նրանք, ովքեր օգտվել են նրա իշխանական բարեմասնություններից, քծնել ու ձոներգեր շռայլել ամենաշատը…
«Համ էլ կյանքը մեր ուզածով չեղավ։ Ուզում էինք գանք, բայց չէր ստացվում։ Ուզում էինք գանք լիքն ու բարով, որ անհոգ մնաք, ջահել մնաք։ Ուշացումով եկանք, որ լավ գանք, չեկանք, որ լավ գանք… Մեկ էլ տեսանք, որ ապրում ենք առանց ծնողի… է, ապրվում է, ապրում ենք, էլի, կյանք է, հո որբանոց չի…»։
– Ի՞նչ եք կարծում, ստացվե՞ց Ձեր կյանքը…
– Կարծում եմ, որ իմ կյանքը ստացվեց։ Այնուամենայնիվ, ես մի անգամ էլ եմ ասել։ Էն հունով, որ գնում էր մինչեւ ՇԱՐԺՈՒՄԸ, բնականաբար, համարել եմ գրական զբաղմունք, պարզապես դժգոհ չեմ։ Ես մի սկզբունք եմ ունեցել կյանքում. ե՛ւ մերձավորներից, ե՛ւ իմ ընկերներից պահանջում էի, որ քչով բավարարվելը, քիչ սիրելը, քիչ նյութական ունենալը, համենայնդեպս, միակ երաշխիքն էր, որ կյանքդ լարված չլիներ, շրջապատդ հիվանդագին չընդունեիր, ներդաշնակությունը պաշտպանվեր, մի խոսքով, դա էր երաշխիքը։ Եվ այդ սկզբունքն ինձ համար աշխատում էր մինչեւ այն ժամանակ, երբ ապստամբական շարժումը եղավ, ազգային շարժումը, կյանքն ավելի արագ ընթացքով գնաց, մի տասնյակ անգամ արագ ընթացքով գնաց, մի տասնյակ անգամ կյանքիս հունը լրիվ փոխվեց, իսկ սկզբունքը չփոխվեց։ Թերեւս, միակ զարմանալի բանն այն էր, որ այդ ընթացքին դիմացավ իմ հանգիստ բնույթը։ Ես դարձյալ այս բեկումից հետո եղած կյանքս համարում եմ ստացված։ Ամբողջ այդ հանդարտ ընթացքը, երբ թվում էր կյանքս անցել էր եւ պիտի գնար դեպի մայրամուտ ու պիտի հանդարտ մնար, կարծում եմ ավելի բուռն ստացվեց։
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այս հասցեով
