Գրականագիտության դոկտոր, պրոֆեսոր Դավիթ Գասպարյանը կարծում է, որ հանրային պահանջ չկար կրթական համակարգում փոփոխություններ իրականացնելու, ըստ նրա՝ դա է պատճառը, որ ԿԳՄՍ-ի կողմից շրջանառության մեջ դրված նոր չափորոշիչները մասնագիտական և հանրային շրջանակներում առաջացրին զայրույթ և մտահոգություններ։

Գասպարյանը կարծում է, որ շրջանառության մեջ մտած չափորոշիչները չեն համապատասխանում մեր դպրոցի  և հայակերտման պահանջներին․

«Խախտվել է պատմական ժամանակագրությունը, առանց ժամանակագրության գրողների տեղերը կփոխվեն»։

Գրականագետն իր հետ բերել էր ավագ դպրոցի 11-րդ և 12-րդ դասարանների գրականության դասագրքեր, որոնց վրա գրված է «Հայ գրականություն», համոզմունք հայտնեց, որ ԿԳՄՍ նախարարը, տեղիք տալով սխալ հուշումներին, ասում է՝ հայ բառը դասագրքի վրայից հանված է։ 

Գասպարյանն ասաց՝ միջին դպրոցում դասագիրքը կոչվում է «Գրականություն», քանի որ այդ գրքերում ընդգրկված է ոչ միայն հայ գրականությունը, այլ նաև մեկ-երկու արտասահմանյան հեղինակներ։

Մասնագետն  առաջարկում է 5-6-րդ դասարաններում ուսուցանվող «Մայրենի»-ի դասագիրքը կիսել, լեզուն և գրականությունը առանձնացնել, քանի որ պնդում է՝ լսել է մի շարք ուսուցիչներից դժգոհություններ։

Գրականագիտության  դոկտորը համոզմունք ունի, թե ամեն ինչ արվում է, որ  ազգային հիշողությունը մոռացվի․

«Մենք ունենք ազգային հոգեկերտվածք, մեր գրականությունը մեր հոգեկերտվածքի արտահայտությունն  է՝ սկսած Ոսկեդարի առաջին գործերից»։

Գասպարյանը նաև շեշտում է՝ դասագիրք պետք է մտնեն զտված անունները, ինչ վերաբերում է համաշխարհային գրականությանը, բանախոսն ասում է․

«Համաշխարհային գրականությունը այլևս ավագ դպրոցում  պետք է ներկայանա առանձին գրքով, ինչին կհատկացվեն առանձին դասաժամեր։ Այսօրվա արտասահմանյան գրականությունից ծրագրում ընդգրկել են անուններ, որոնք, լինելով մեծ գրողներ, դասագրքային հեղինակներ չեն, օրինակ՝ Կաֆկայի «Կերպարանափոխությունը» հասուն մարդու գործ է»։

Մասնագետի համար անհասկանալի է՝ նոր դասագրքերով լինելո՞ւ են վերլուծություններ, թե՞ ոչ, գրողի մասին պատկերացնում տրվելո՞ւ է, թե՞ ոչ, լինելո՞ւ են հարցեր, թե՞ չեն լինելու․

«Ես այն կարծիքին եմ, որ այս ծրագիրը ոչ միայն հում է, այլ նաև սխալաշատ է, ուստի պետք է արմատապես մերժել, ստեղծել իրական մասնագետներից նոր խումբ, ըստ ժամանակակից դպրոցի պահանջի և հանրային պահանջի՝ ստեղծել նոր չափորոշիչներ»։

Գասպարյանը հատուկ ընդգծում է այն փաստը, որ ժամանակակից գրողներից  մի քանիսը հրաժարվեցին, որ իրենց ստեղծագործությունները ընդգրկվեն ցանկերում․

«Դասագրքում զետեղված գրականությունը շատ լուրջ փորձաքննություն պետք է անցնի»։

Մասնագետը նաև արձանագրում է՝ իրական դպրոցը ձեռքից գնում է, քանի որ 12 տարի աշակերտը սովորում է, հետո բուհ ընդունվելու համար դիմում է կրկնուսույցի օգնությանը։