«Գիշերները չեմ կարողանում քնել, իմ երեխայի գերեզմանն այնտեղ է․․․»
Աջակցիր «Ա1+»-ինԴեմքին անթիվ կնճիռներ ունեցող այս տարեց կինը Արցախից բռնի տեղահանված տիկին Ռազմիկն է։ Տղամարդու իր անունի նման էլ կյանքն էր տղամարդկային պարտականություններով լի։ Երիտասարդ տարիքում Ռազմիկը Ճարտարից եկել էր Հադրութ և ամուսնացել։ Իրենց ընտանիքում սերն ու համերաշխությունը մեծ արժեքներ էին, որին համապատասխան էլ ապրում էին 4 երեխաները։
Ռազմիկի ավագ որդին՝ Ռոբերտը, որը ծառայել էր Գերմանիայում, 1992թ․ վերադարձել է Ստեփանակերտ և մասնակցել պատերազմին։ «Երեխաս գնաց կռիվ․․․Զանգեց ասաց՝ մամ, այսօր չեմ վերադառնա, Ավոն ասաց, որ երեկոյան բոլորս պիտի մնանք կազարմայում»,-արցունքները զսպելով՝ վերհիշում է տիկին Ռազմիկը։
Հետո աղետն է տեղի ունեցել։ «45 տոննանոց տանկը գլորվեց ձորը, լյուկի մեջի երկու տղան մի կերպ դուրս եկան, ողջ մնացին, իսկ իմ երեխային 10 օրից բերեցին․․․Հարսս թողեց 8 ամսական թոռանս ու հեռացավ մեզնից։ Երեխայիս քառասունքը տվի, ինքը գնաց, ամուսնացավ ուրիշի հետ»։
Դրանից հետո տիկին Ռազմիկի կյանքն ավելի է բարդացել։ Պատերազմի ժամանակ ավերվել էր այն տունը, որտեղ իրենք ապրում էին։ Որդու մահից հետո ամուսինն է հիվանդացել ու մահացել։ Ասում է՝ ստիպված էր կյանքի ծանր լուծն իր վրա վերցնել՝ կառուցել կիսավեր տունը՝ միաժամանակ մշակել ապրուստի միջոց բանջարանոցը և խնամել փոքրիկ թոռանը՝ Սերգեյին։
Դժվարություններով մեծացնում է թոռանը։
«Ամուսնացրի Սերգեյին, հարսը ոտքը դրեց առաջին աստիճանի վրա, երկու ափսեներն էլ ջարդեց, ասացի՝ Աստված, եկող տարին մի տղա երեխա բերի, իմ երեխայի անունը դնեմ, սիրտս կհովանա»,-պատմում է տիկին Ռազմիկը։
Նրա կանխատեսումներն իրականանում են՝ միայն թե փոքրիկ Ռոբերտը ծնվում է 2020թ․ պատերազմի ընթացքում։
Ներկայումս նրանց ընտանիքը հաստատվել է Գյումրիում՝ «Լորիկ» բարեգործական հիմնադրամի կողմից նվիրաբերած տանը, սակայն տիկին Ռազմիկը չի կարողանում գիշերները քնել։ Անընդհատ մտածում է՝ որդու գերեզմանը թողել են Արցախում․․․
Տաթև Ազիզյան